Nog niet zo lang geleden ben ik naar de Doorbraakdagen geweest van 365 dagen succesvol.
Daar heb ik geleerd om wonderbereid te zijn.
Nu zal je je misschien afvragen wat ik hiermee bedoel?
Waar het om gaat is, dat je bereid bent om echt om je heen te kijken en te zien waar de wonderen zich bevinden.

De afgelopen week had ik er een te pakken en ik vond het te mooi om niet met jullie te delen.
Hopelijk inspireert het jou ook om nog beter te kijken en te zien waar zich een wonder bevindt.

Ze kwam naar me toe en fluisterde, zodat haar kind het niet kon horen, “wat jammer dat hij geen rapport heeft”.
Er bleek een actie te zijn bij een grote speelgoedwinkel, waarbij je je rapport mocht laten zien en ieder kind een aardigheidje zou krijgen.
Het ging hier eigenlijk niet echt om het cadeautje, maar wel om het mee kunnen doen en erbij horen.
Als je niet (meer) naar school gaat, is dat wel lastig.

Daar heb ik even over nagedacht.
Ik zou dit kind de dag erna weer zien.
Plannetje ontstond en na een kwartier ratelde mijn printer er vrolijk oorkondes uit.
Op die oorkondes de namen van de kinderen en daarbij opmerkingen als: “wat heb je goed doorgezet” en “wat heb je veel geleerd”.
Op het moment dat ik ze uitdeelde, kreeg ik verschillende reacties.
Het ene kind rende rondjes door het lokaal en riep ondertussen blij uit: Ik heb een diploma!!! Hij kreeg iets wat zijn zus niet heeft.
Het andere kind liet het trots aan mama zien.

En het kind waarmee dit verhaal begon? Ook hij liet het trots aan mama zien. Zij kon toen vertellen dat ze naar die winkel zouden gaan en dat hij zijn “rapport” mocht laten zien. Net als de andere kinderen.
Mama was geraakt door dit simpele gebaar.
Waarom?
Om het simpele feit dat ik haar en haar kind gehoord en gezien had.
En ik gun dit kind een prachtig cadeau, maar vooral dat er steeds oog en oor voor hem zal zijn.

Dat is wat ik doe, kinderen weer blij maken. Juist door ze te zien en te horen.